Familie Kuipers

Donderdag

Na een slechte nacht gaan we al moe op pad. Corrie heeft ongeveer 1,5 uur geslapen. Ik iets meer, maar na de afgelopen dagen voel ik me ook niet zo fit. We stouwen de auto vol en sluiten het huis af. En op weg naar het hotel. Waze geeft aan dat we er rond twee uur zijn. Dat is te vroeg, we kunnen er pas om vier uur in. Als we zo’n 500 van de 800 kilometer hebben afgelegd besluiten we om vlak voor Dijon de snelweg te verlaten. De tolwegen zijn saai en als je moe bent is dat niet aan te raden.

We hadden beter even verder van de snelweg af kunnen gaan, nu moeten we dwars door Dijon. En in zo’n drukke stad mis je snel een afslag. Als we na een uur de stad weer uit zijn, gaan we op zoek naar caches. Parkeren blijft een probleem. We doen alleen Digue de Villegusien. Een eenvoudige cache bij een stuwmeer.

In Toul missen we weer een voorsorteervak en als ik een weg in sla om te keren zitten we toch op de snelweg. Ach, zo kunnen we mooi twee keer genieten van het zicht op de mooie kathedraal. We moeten hier zeker nog een keer heen. Er liggen ook mooie trails in de omgeving.

Als we eindelijk bij de B&B zijn, staat er nog een andere auto. Nederlanders.
We worden hartelijk ontvangen en besluiten, ondanks het meegebrachte brood, ham en cola, mee te eten. Er is geen kaart, eten wat de pot schaft.
Nadat we ons hebben opgefrist schuiven we aan. Er zijn twee tafeltjes bezet, het restaurant is verder leeg.

Het diner is werkelijk verukkelijk. Klassiek frans. Canard en Foie Gras. Vier gangen lang genieten. Heerlijk glas wijn er bij.

Voldaan kruipen we in ons heerlijke bed. Het is stil en donker.

Vrijdag

Corrie slaapt 11 uur aan een stuk. We worden beide heerlijk uitgerust wakker. Heerlijk bed, fantastische kamer. Het ontbijt is eenvoudig, maar wat er is, is van hoge kwaliteit.

We nemen afscheid van het echtpaar dat de B&B runt en gaan op weg. Er is geen internet, dus gokken we natuurlijk weer de verkeerde route. Als Waze ook wakker is moeten we keren en gaan we echt op weg. Helaas worden we om Luxemburg een geleid en moeten we duur tanken in Nederland. Ik snak nu al naar mijn frietje en een frikandel speciaal en mijn eigen bed.

De laatste dag van onze vakantie is bijna voorbij. Het huis is opgeruimd. Alles is spic en span. Morgen nog even de laatste apparatuur van het stroom halen en dan vertrekken we naar La Fererme Blanche in Bernécourt, om vrijdag weer door te reizen naar huis.

De afgelopen twee dagen hebben we niet veel gedaan. Korte nachten en een gebrek aan vitamines (we hebben alleen een overdosis vitamine D gehad) binden ons min of meer aan het huis. We doen wat boodschappen, ik doe een middagdutje, we liggen wat in het zwembad, spelen Abluxxen en kijken wat TV. Onderweg naar de supermarkt pakken we nog snel Chemin des Tuilières op. Niks bijzonders. Zoals de meeste caches hier.

Elke keer als we van Draguignan naar het huis rijden, zien we rechts Pizza-Brasserie Famiglia. Het is er zo rond lunch tijd altijd druk. We besluiten daar te gaan eten. Dan hoeven we vanavond niet te koken. Dat was een hele ervaring. Je bent van harte welkom. Er zitten alleen ‘locals’ die elkaar goed kennen. Er wordt telkens bij binnenkomst gekust en handen geschud. We voelen ons een beetje als indringers bij een familiefeestje.

De kok is hartelijk en luidruchtig. We bestellen ‘Plat du Jour’ en zien wel wat we krijgen. Nou, dat is niet mis. Een heerlijke op de plaat gegrilde entrecote, vergezeld door een heuvel frites en wat sla. En natuurlijk de stukjes stokbrood en het flesje water. Als dessert nemen we koffie. Ik vergeet aan te geven dat we een ‘Americano’ willen. En zo gebeurt het maar weer dat Corrie haar eerste espresso drinkt. Eens maar nooit weer.
Bij het vertrek vraagt de kok nog eens nadrukkelijk of het gesmaakt heeft en is zichtbaar blij als ik hem een compliment geef. We gaan hier vast nog wel een keer eten. Voor de prijs hoeven we het niet te laten. McDonalds is duurder.

’s Middags nemen we nog een duik in het inmiddels afgekoelde water. Net geen 20 graden. Normaal zou het winterdek er al op zitten. Maar die gekke Hollanders nemen nog steeds een duik.
Daarna wordt alles gestofzuigd en gedweild. We wassen met de hand af. Doen nog wat spelletjes en gaan op tijd naar bed. Morgen om 08:00 uur willen we rijden.

Gisteren hebben we eigenlijk niks bijzonders gedaan. We hebben nogal last van onze spieren. We gaan wel even boodschappen doen. Even kijken hoe de Lidl er hier uit ziet en we moeten tanken.

We navigeren naar Mr. Bricola, die stond nog in Maps. Als we van de grote weg af worden gestuurd komen we vlak bij een cache uit: Les Peydros #01. Die nemen we gelijk even mee. We zien dat de rest van de route goed te doen is. Die plannen we voor morgen in.

Als ik de Lidl binnenkom zie ik gelijkenis met de Lidl in Vathorst. Rechts brood, vooruit de groente. Daarna zie je gelijk de andere producten. Ander brood (geen fricandelbroodjes) en een heel aantal stellingen met wijn. Ook flessen van tegen de 20 euro.

We gooien de tank even vol en rijden terug naar het zwembad. ’s Avonds spelen we enkele spelletjes Abluxxen met twee pakjes gewone kaarten en gaan naar binnen als het te koud wordt.

Vandaag

Na een slechte nacht en een ontbijt met compact brood gaan we op weg naar de eerder genoemde trail. De route is niet bijzonder en loopt door een buitenwijk van Draguignan. Sommige caches zijn flesjes. Een hele klus om de logrolletjes er uit te krijgen. Ik ben hier in Frankrijk volgens mij nog geen petling tegen gekomen.
De weg is goed begaanbaar. Geen natuur, alleen maar woningen. Er zitten bijzonder leuke optrekjes tussen, afgewisseld met kleinere woningen en slecht onderhouden percelen.

Onderweg maken we nog een uitstapje naar La tombe du cavalier de la mort qui tue en Le puits du cavalier de la mort qui tue. De eerste schijnt de tombe van een ridder te zijn. De tweede de plek waar hij is verdronken toen de hij zijn evenbeeld in het water probeerde te kussen.

Als we weer terug zijn, dobberen we een uurtje in het zwembad rond op onze drijvende hangmatjes. Na een heerlijk Hollands diner (bruine bonen, spek, uien en appelmoes), gaan we even Robinson eiland kijken.

Morgen staat er weer een langere tocht op de planning.

Vandaag stond de trail CIRCUIT DE BAUDUEN (1) op het programma. Het is hemelsbreed niet zo ver, maar toch een uur rijden. Eenmaal aangekomen in Bauden, parkeren we de auto en zien dat de trail net buiten de pocket query valt. Dan maar de waypoints met de hand op de GPS zetten.

Vrolijk gaan we op pad. We hadden wel gezien dat er wat klimwerk in zat, maar daar draaien wij onze voeten niet voor om. Dachten wij….
Het viel behoorlijk tegen. Er leek geen eind aan te komen. Klimmend van rots naar rots met naast je een afgrond. Corrie had het helemaal gehad met dat klauteren, maar ja, als je weer terug gaat moet je nog een keer. Dus ploeterden we door met geen idee hoe ver nog. Tijdens een korte rustpauze werden we ingehaald door een (nog) ouder Engels stel: “I hoped to have lunch by now!”. Later zouden we ze nog een keer tegenkomen.

Gelukkig ging het daarna beter. De terugweg was vrij goed begaanbaar. De eerste twee kilometer alleen maar omhoog over een smal pad met losliggend grind en daarna twee kilometer naar beneden over een breed pad met losliggend grind. Voor mij is dat altijd een uitdaging. Ik glij bijna altijd wel een keer uit. Dat is me dit keer bespaard gebleven.

We wilden in eerste instantie nog een terrasje pakken. Maar we waren daarvoor te moe. Onze benen voelen als lood. Toch hebben we nog maar even wat baantjes getrokken in het zwembad. Dat was weer erg fijn. Het zal vanavond niet laat worden en morgen doen we even niks.

Totalen:
14 Km
20.000 stappen
78 verdiepingen

Morgen gaan we een stuk wandelen waarbij we de beenspieren flink gaan belasten. Het leek ons dus beter om vandaag maar wat rustig aan te doen. Daarom brengen we weer een bezoekje aan Frejus. We parkeren in het centrum. Eerste lopen we naar ville d’art et d’Histoire#10 rue Belair. Vorig jaar konden we deze niet vinden. Nu was het ook lang zoeken. Op een gegeven moment zie ik wel een steen wat vreemd liggen. En ja hoor. Daar lag hij onder. Ook hier brengen we een bezoek aan een begraafplaats. Weer indrukwekkende graven gezien.

Als we door het centrum lopen valt dat eigenlijk best wel een beetje tegen. Er zijn niet veel leuke winkeltjes. Ik vind Draguignan leuker. We lunchen weer, net als vorig jaar, bij Le Grand Café de L’Esterel. Net als vorig jaar als we eenmaal zitten kijken we elkaar aan: “Jij wou hier toch heen?”. Volgende keer maar wat duidelijker zijn naar elkaar. Desalniettemin heerlijk gegeten.
We nemen nog een kopje koffie op het grote plein ‘Place Camille Formege’.

Op de terugweg doen we nog even een mega Carrefour aan voor de boodschappen.

Terug in Callas blijkt het zwemwater te zijn opgewarmt tot 24 graden! We dobberen een heerlijk poosje rond. De zon zakt snel achter de bergen en gelijk wordt het een stuk frisser. Lange broek aan en hoge sokken aan i.v.m. de muggen en knutten.

Vandaag doen we niet zo veel. We zitten ’s ochtends wat op het terras. Dikke trui aan. Het waait er hard. En natuurlijk toch nog even een duik in het zwembad.

’s Middags gaan we er toch nog even op uit. We wandelen naar Col de Boussaque. Dat is hemelsbreed 1.400 meter. De kortste (en mooiste) weg is door het dorp. De cache wordt door Corrie snel gevonden. Wel leuk gedaan. Een uitgeholde steen.

Op de terugweg doen we nog even een rondje begraafplaats. Er zijn weinig recente graven. Wel veel familiegraven. Die zie je bij ons niet zo veel. We zijn eigenlijk wel nieuwsgierig hoe dat gaat. Zo’n bijzetting. Sommige graven liggen wel zes mensen, waarvan de eerste wel 100 jaar lang.

We drinken, vijf minuten voor sluitingstijd, nog snel een wijntje en biertje op het dorpsplein. Het is wel wennen dat alles hier op de raarste tijden sluit en weer open gaat.

Omdat het flink blijft waaien zitten we de avond voor de tv. Eigenlijk wel jammer.

De afgelopen drie dagen hebben we niet veel bijzondere dingen gedaan. Vandaar dat er geen blogje was. Zaterdag was het weer, in tegenstelling tot in Nederland, niet zo mooi. In de ochtend hebben we spelletjes (Onder meer Abluxxen) gedaan en ’s middags zijn we naar het dorp gelopen. Daar was een middeleeuws feest. Vorig jaar zijn we daar ook heen geweest. Best wel gezellig.
Ik heb met Marcel nog een tweetal caches opgepakt, die wij al hadden.

Zondagochtend gingen Marcel en Marika waar naar huis. Nadat we ze hebben uitgezwaaid, hebben we nog wat opgeruimd en verder de dag bij en in het huis doorgebracht. De temperatuur van het zwemwater is ondertussen gezakt naar 21 graden. Dat is even doorbijten, maar daarna wel te doen. ’s Avonds ouderwets tv gekeken. Robinson Eiland was er op.

Maandag boodschappendag. Marcel is door een van de stapstenen gezakt. Hij heeft zich daarbij behoorlijk geblesseerd. Vandaag gaan we even naar een bouwmarkt kijken naar een alternatief. Bij de Mr. Bricola vinden we een mooi stevig opstapje. Die nemen we mee. We lunchen bij de Mc. Donalds. Dat was een tijdje terug dat we daar zijn geweest. We hadden zin in frietjes. Scheelt ook weer koken.

Vandaag stond Grasse op het programma. Toch nog bijna een uur rijden. We parkeren de auto en lopen door de stad. We herkennen de punten van ons vorig bezoek. Als ik op een gegeven moment, puur toevallig, C:Geo open, zie ik dat we 35 meter van Vue Divine staan. Die nemen we natuurlijk even mee. Verder geen bijzondere cache.

We lunchen bij Bistro Gusto in het centrum. Dat was lekker en veel. Vanavond weer niet koken. Onderweg naar Callas doen we nog even een supermarkt aan voor wat chocolade repen. Daar hadden we gewoon zin in. Daarna rijden we zo’n kilometer of drie achter een peugeot aan met een lekke voorband. De stukken rubber vlogen in het rond. Die zal zeker een nieuwe velg nodig hebben. Rare jongens die Fransen.

Thuis duiken we in het koude, beter gezegd verfrissende, water en gaan we aan de wijn.

Gisteren zagen we tijdens het lopen van de trail een dorp aan de overkant liggen. Dat leek ons wel wat. Thuis even de naam opgezocht en vandaag even een bezoekje aan Chateaudouble gebracht.

Een heel mooi dorpje, zeker een bezoekje waard. Lekker rustig zo buiten het seizoen. Leuk terrasje met uitzicht over de vallei.
In het dorp pakken we twee caches op. De eerste is Chateaudouble. Bovenaan in het dorp ligt deze gemakkelijk te vinden cache.
Vervolgens doen we nog even Les Avals – 14. Een onderdeel van de Les Avals trail. Ook deze is zeker de moeite waard, maar dat is iets te veel voor ons.

We gaan op weg naar Draguignan. Even een trui voor Corrie halen. Het is weliswaar 27 graden, maar het het wordt wat koeler en ’s avonds willen we toch nog lekker buiten zitten. Onderweg nemen we Col de la Grange. Marcel doet deze even in zijn eentje. Mijn schoeisel laat geen afdalingen toe op los grind.
In Draguignan worden we getrakteerd op een lunch. Ik zeg niet een heerlijke lunch. Er werd geen pizza geserveerd tijdens de lunch en ik maakte een verkeerde keuze qua pasta. Gelukkig kon Marika haar bordje niet op en heb ik toch nog lekker gegeten.

Na het eten nog even door de winkelstraat. Terwijl de dames in een kledingzaak aan het rondneuzen zijn, pakken Marcel en ik L’avent Dragui #07 – Combat op. Een nano, maar wel met een goede hint.

Vervolgens nog even boodschappen doen en op naar het zwembad. Terug bij het huis zakt Marcel door het afstapje. Met een dikke enkel en gewonde hand zal hij de rest van het weekend moeten doorkomen.
Het water is nog steeds lekker maar de bovenlucht koelt al behoorlijk af. Na het eten spelletjes en naar ons warme bed.

Na een slechte nacht, zitten we om 8:00 uur aan de koffie. We gaan ons voorbereiden om een trail te lopen: Autour de la Pâle – 01. De naam suggereert dat je hem met de auto kan doen. Dat kan zeker als je een auto hebt in de categorie Range Rover. Ik denk dat onze Astra er niet ongeschonden uit komt.

De eerste die we onderweg nog even doen is SOURCE DE FIGANIERES . Dit is voor ons het vierde bezoek. We kunnen hem niet vinden. Gelukkig vinden onze gasten hem binnen vijf minuten. We schamen ons rot.

De trail is wat te lang om helemaal te lopen. We snijden dus een stuk af. Het is warm en het terrein is hobbelig. De eerste die we vinden is onze 5000ste cache.

De caches zijn goed te vinden. Jammer weer dat het volgnummer na de naam van de cache staat en niet er voor. Dat maakt het zoeken wat lastiger.

Terug bij de auto hebben we het, behalve Marcel, wel gehad. Moe, warm en met diverse pijntjes stappen we in de auto en rijden we terug. Corrie maakt haar heerlijke Marokkaanse Stoofpot. Met volle buik doen we een spelletje Abluxxen en 1000 Bommen en Granaten.

En dan nu de foto’s:

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•